Ο Ανόρθωση κέρδισε την ΑΕΛ. Μία ασυνήθιστη κατάσταση, όμως η είδηση δεν είναι αυτή. Δεν πρέπει άλλωστε να κρίνουμε με βάση το αποτέλεσμα. Αυτό είναι το ζητούμενο, όμως καμιά φορά αυτό αδικεί τη συνολική εικόνα ή την καλύπτει.
H Ανόρθωση ήταν καλύτερη απ’ότι περιμέναμε, αλλά όχι η Ανόρθωση που θέλουμε. Ακόμη. Όποιος πει το αντίθετο, λέει απλά ψέματα.
Προσωπικά περίμενα κάτι τέτοιο σε κάνα μήνα. Όμως ο Μουνιόθ έκανε το «θαύμα του». Η Ανόρθωση παρουσιάστηκε καλύτερα νωρίτερα του αναμενόμενου, τουλάχιστον για εμένα. Ο δρόμος είναι μακρύς ακόμη. Όμως η εμφάνιση το πρώτο πράγμα που δημιουργεί είναι ότι ΙΣΩΣ κάτι αλλάζει. Εμπιστοσύνη στα θέλω του προπονητή. Ισχυροποίηση της σχέσης όλων. Παίκτες, διοίκηση, προπονητής, κόσμος. Δέσιμο.
Εννοείται πως κομβικός για την ισορροπία της ομάδας ήταν ο Σάμπο. Ένας πολλά υποσχόμενος Κεραυνός, και ένας Κίκο που παίζει παντού.
Τέλος όμως.
Την Κυριακή έχουμε άλλο παιχνίδι. Αυτό με τον Άρη, που όσο παράξενο και αν ακούγεται, θα κρίνει αρκετά για την συνέχεια. Η Ανόρθωση που είδαμε χθες, δεν σημαίνει πως θα είναι και η Ανόρθωση της συνέχειας. Χρειάζεται πολλή δουλειά.
Ένα μόνο πρέπει να ξέρουμε.
Θα χρειαστεί να παίξουμε με μυαλό και ψυχή.
Θα χρειαστεί να παίξουμε για τον κόσμο.
Το Βαρώσι.
Την προσφυγιά.
Ψυχίατρος
Περήφανοι Ανορθωσιάτες 