Στην ερώτηση αν θα μπορούσε η Ανόρθωση να φύγει με το τρίποντο σήμερα, η απάντηση είναι καταφατική. Μπορώ να θυμηθώ το γκολ οφσάιντ του Παύλου και τη φάση του Ουάρντα στο πρώτο ημίχρονο, κραυγαλέες φάσεις με Ουαρίς, Σαμπό και ακόμη ένα ακυρωθέν γκολ στο δεύτερο. Σύμφωνοι, θα μπορούσε η πουτάνα η μπάλα να μπει μια φορά μέσα στο πλεκτό κι απόψε να μην βγάζαμε τα απωθημένα στο πληκτρολόγιο. Το ερώτημα για μένα είναι άλλο. Ας αφήσουμε στην άκρη τις φάσεις που δυνητικά θα μας έδιναν τη νίκη. Πού είναι η ενέργεια μιας μεγάλης ομάδας που μπαίνει μεσα σε ένα γήπεδο με χιλιάδες οπαδούς στο πλάι της και από το πρώτο λεπτό επιβάλλει το ρυθμό της; Πού ήταν η ένταση αυτής της ομάδας μέχρι και το γκολ του Ακρίτα; Γιατί μετά το γκολ του Ακρίτα αποφασίσαμε να αυξήσουμε την ταχύτητα στις μεταβιβάσεις μας; Νομίζω αυτό βλέπει ο κόσμος της Ανόρθωσης και δυσανασχετεί. Δεν παρακολουθεί μια ομάδα που μπαίνει μέσα στο γήπεδο και τον γεμίζει με αυτοπεποίθηση. Μπορεί αυτό να εξηγείται σε προπονητικά στέκια, στο ποδόσφαιρο όμως η «προκοπή» είναι ανάλογη της βαθμολογικής συγκομιδής και η μέχρι στιγμής ιστορία γράφει ότι σε δυο εντός έδρας παιχνίδια μαζέψαμε μόλις ένα βαθμό. Εκτός προγράμματος ισοπαλία, οφείλουμε όμως να σηκώσουμε κεφάλι. Και δεν μπορεί αυτή η ομάδα να κρυφτεί διότι ακολουθούν δυο συνεχόμενα ντέρμπι παιχνίδια και φρονώ ότι με την ολοκλήρωση των παιχνιδιών αυτών θα μπορούμε με ασφάλεια να εξάγουμε συμπέρασμα για το που μπορεί να φτάσει το ταβάνι της φετινής ομάδας.
Περήφανοι Ανορθωσιάτες 